Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Back to Kallithea


Ήμουν εκεί όταν μου πρωτόπαιξε στο πιάνο την «Κική Κάθε Βράδυ». Και το σπίτι όπως το θυμάμαι ήταν όντως «μικρό και στενάχωρο» (Ο Ξένος), αλλά δεν με ένοιαζε. Τα σαββατοκύριακα έκανα μια μεγάλη διαδρομή μέχρι την Καλλιθέα για να δω το φίλο μου. Άνοιγε από κάτω την πόρτα και με περίμενε ψηλά από άκρη της σκάλας, εγώ ερχόμουν συνήθως με ένα άβολα απαίσιο παλτό στην τσέπη του οποίου υπήρχε ένα walkman με κάποια συλλογή αποτελούμενη από Ζάπα, Χειμερινούς Κολυμβητές και Μότσαρτ! 
 «Έλα να σου παίξω κάτι που έγραψα», με οδηγούσε στο δωμάτιο του. Περνούσα πάνω από βιβλία, τετράδια, κόμικς, κινηματογραφικές εγκυκλοπαίδειες  και βινύλια με εξώφυλλα σκισμένα από τις γάτες (!), καθόμουν με ανυπομονησία στην ψάθινη καρέκλα, εκείνος στο πιάνο ξεκινώντας να παίζει με την εισαγωγή «αυτό το έγραψα για την Κική, για πες μου…»
 Μετά κουβεντιάζαμε για τον καινούριο Κοστουρίτσα ή Ταραντίνο, τον Στίβεν Κινκ, τον Τομ Γουέιτς, το ποίο Αστερίξ ή Τεντέν είναι καλύτερο, λέγαμε να πάμε σινεμά ή να νοικιάσουμε καμία ταινία.


 Είκοσι χρόνια μετά, ο δίσκος «Καλλιθέα» καταφέρνει να μου ξαναφέρει μνήμες εκείνης της περιόδου, που στα σκυλάδικα του Γιαννόπουλου, τους «σκατόμαγκες κουραμπιέδες» του Πάγκαλου και τις «κλικμαξντίβες» του Κωστόπουλου βλέπαμε να χάνονται «κλασσικές αξίες» ενώ ψαχνόμασταν για το ποιες θα είναι οι δικές μας, ποιες θα διατηρήσουμε. Σήμερα βλέπω πως όποιες από εκείνες τις αξίες δεν χάθηκαν ή εκφυλίστηκαν, μπασταρδεύτηκαν για να γίνουν κάτι άλλο. Καλώς ή κακώς, αυτό τραβάει συζήτηση.


 Φταίει ότι, όπως αναφέρει ο Φοίβος σε συνεντεύξεις, ηχογραφήθηκε στο πατρικό του που επισκεπτόμουν ή είναι ένας ώριμος στιχουργικά και ενορχηστρωτικά δίσκος που θα κάνει αίσθηση και σε εκείνους που δεν γνώριζαν το σπίτι ή δεν έμεναν στην Καλλιθέα την δεκαετία 80-90; Νομίζω πως αν η τέχνη της μουσικής έχει τη δύναμη να σε ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, εδώ ο Φοίβος Δεληβοριάς εφηύρε την πρώτη «χρονομηχανή δωματίου»! 

Να είσαι περήφανος, Φοίβε!